از دمشق، با عشق: افکار عمومی ایران و دخالت نظامی در سوریه ... مدافعان حرم خواهر امام حسین یا مدافعان حریم پسر حافظ اسد؟!

۱۳۹۴/۰۲/۲۶

افکار عمومی ایران و دخالت نظامی در سوریه ... مدافعان حرم خواهر امام حسین یا مدافعان حریم پسر حافظ اسد؟!

"اغلب اطرافیانی که از اقدام شهید کجباف مطلع بودند این اقدام را نقد می‌ کردند و حتی وقتی که ایشان بعد از مجروحیت در بیمارستان بستری بودند ملاقات‌ کنندگان نیز ایشان را سرزنش می‌ کردند و شهید کجباف در آن حالت که مجروح هم بودند و به سختی تکلم می‌ کردند جواب می‌ دادند که جبهه ی ما الان همانجاست و ما با اسرائیل می‌ جنگیم". (http://goo.gl/cDzoQ6)

این خاطره‌ ی همسر هادی کجباف، عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که به تازگی در استان درعای سوریه به دست ارتش آزاد کشته شده است می باشد، نمایی از واقعیت جاری امروز را نشان میدهد که علیرغم پروپگاندای پُر سر و صدای مقامات جمهوری اسلامی در توجیه دخالت نظامی در سوریه، افکار عمومی ایران نسبت به حکومت بشار اسد و حمایت ایران از وی چه دیدی دارند.
تصویر بالا نیز، که از مراسم ختم یکی دیگر از جنگجویان کشته شده در سوریه (مدفون در قم) گرفته شده، جلوه‌ ی دیگری است از همین واکنش‌ های داخلی که جایی در رسانه‌ های رسمی کشور ندارند.
فشار انتقادات از "سید امین حسینی" به خاطر نقشش در سوریه و جنگیدنش برای حکومت بشار اسد در سطحی قرار داشته که باعث شده است تا این شبه‌ نظامی پیش از مرگ در وصیت نامه ی خود در مقام پاسخ برآید. | منبع

از دمشق ... با عشق

اگر "بوعزیزی" در تونس، با سوزاندن خود "بهار عربی" را جرقه زد، این کودکان شعار نویس درعا بودند که خشم پنهان از چندین دهه زندگی ننگین زیر سلطه خاندان اسد و انقلاب مردم سوریه را جرقه زدند. در آغاز، ملتی به پاخاسته هرگز از شعارهای "یا بشار اسد یا کشور را به آتش می کشیم" و "بشار اسد تا ابد" و ... دژخیمان بعثی "بشار اسد" نهراسیدند؛ گول اصلاحات دروغین بشار اسد دیکتاتور را نخوردند و در توهمات و فرافکنی هایی که رژیم مافیایی و وابسته سوریه آنها را دفاع از آرمان فلسطین و "جبهه مقاومت اسلامی" می نامید، فرو نرفتند. در ابتدا تجمعاتشان به 50 نفر هم نمی رسید؛ خامنه ای قیام آنها را خارج از آنچه که بیداری اسلامی می نامیدش، دانست و بشار اسد آنها را تروریست و مزدور بیگانه و میکروب خواند؛ براستی دیکتاتورها چقدر بهم شبیهند! در ماههای آخر چقدر زیارت مرقد دختر امام حسین، به یاران قصاب سوریه می چسبید! روسیه و چین 3 قطعنامه شان را وتو کردند؛ در طول چندین دهه و در آخر، پول و سرمایه من ایرانی، آتشی شد که بر سر مردم سوریه فرو می ریخت و ناخواسته و خواسته، آبروی ایرانی های صلح دوست را خدشه دار کرد ... ولی گویا گره ای به سرنوشت دیکتاتور دمشق زده بودند! حسن نصرالله، جنایات همپیمان و یار دیرینش در حمص و دیگر نقاط سوریه، را نمی دید و یا نمیخواست که ببیند! شاید سوریه معرکه ای برای آشکار شدن ادعاها و واقعیات بود. دنیا پس از ماهها گرچه بی تفاوت بود، ولی بالاخره صدای مردم سوریه را شنید. در این میان عده ای طرف جنایتکار و شکست خورده تاریخ را گرفتند و عده ای هم اینگونه نبودند و منفعت طلبی صفت مشترک تمامشان بود. دهها هزار کشته و مجروح و زندانی و آواره دادند و امروز نیز همچنان سرافرازانه تا تغییر نهایی و سرنگونی رژیم "بشار اسد" یکی از ستونهای محور پلیدی، ایستاده اند ... بسوی آینده ای پر از "بیم" و "صد البته امید" برای کشورشان سوریه ... هیچ سیاستمداری گوی جادویی ندارد! مهره چینی و بازی شطرنج سیاست میتوانست انسانی تر از اینها باشد و آینده قابل پیش بینی نیست. چه برسد به ما که بعنوان افراد عادی، تنها نظاره گر رویدادها و بازی ها هستیم؛ آن چه با دروغ و فرافکنی و تزویر به عنوان جبهه "مقاومت اسلامی" از آن یاد میشد، عملا جبهه ای برای مقاومت در برابر ملت های خود شد؛ از تهران تا دمشق ... گلوله هایشان از یک جنس بودند ... چه زود ورق برگشت. آنهایی که بر روی ملت خود سلاح کشیدند و رسوا شدند. سرگذشت قذافی ها گویی پند آموز نبود. اگر حتی روزی باشد که به فکر آن چیزی که رخداد بیفتند، خواهند گفت "چرا بیشتر نکشتیم ..."