شمار کشته‌شدگان درگیری‌ها در سوریه به ۳۵ هزار نفر افزایش یافت

از شروع درگیری‌ها در سوریه تا کنون بیش از ۳۵ هزار تن کشته شده‌اند. سازمان "نظارت بر حقوق بشر سوریه" که مرکزش در لندن است روز چهار‌شنبه (۱۰ آبان/ ۳۱ اکتبر) اعلام کرد از ماه مارس سال ۲۰۱۱ که درگیری‌ها در سوریه آغاز شد، تاکنون بیش از ۹ هزار سرباز و ۲۶هزار غیرنظامی در این کشور کشته شده‌اند.

سازمان "نظارت بر حقوق بشر سوریه" اعلام کرده است که این آمار را از گروه‌های مخالف دولت سوریه و همچنین نیروهای امدادگر در این کشور به دست می‌آورد.

آمارهای منتشر شده از طرف ناظران حقوق بشر سوریه را نمی‌توان کنترل کرد، زیرا دولت سوریه با ورود ناظران بی‌طرف و خبرنگاران جهانی به این کشورمخالفت می‌کند.

منبع : دویچه وله

***

۳۰۰ هزار شهروند سوریه به کشورهای دیگر پناهنده شده‌اند

جنگ داخلی در سوریه سبب شده است که ۳۰۰ هزار تن از شهروندان این کشور به کشورهای دیگر پناهنده شوند. بیشتر این پناهندگان به کشورهای همسایه پناه برده‌اند.

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد بر این نظر است که این رقم تا پایان سال جاری میلادی دوبرابر خواهد شد.

برمبنای آمار کمیساریای پناهندگی سازمان ملل متحد شمار پناهندگان سوریه در کشورهای همسایه به شرح زیر است: ترکیه، ۱۰۲ هزار نفر؛ اردن ۹۲ هزار نفر؛ عراق ۴۵ هزار نفر؛ کشورهای عرب شمال آفریقا، ۶۸۰۰ نفر و اتحادیه اروپا، ۲۰ هزار نفر.

منبع : دویچه وله

از دمشق ... با عشق

اگر "بوعزیزی" در تونس، با سوزاندن خود "بهار عربی" را جرقه زد، این کودکان شعار نویس درعا بودند که خشم پنهان از چندین دهه زندگی ننگین زیر سلطه خاندان اسد و انقلاب مردم سوریه را جرقه زدند. در آغاز، ملتی به پاخاسته هرگز از شعارهای "یا بشار اسد یا کشور را به آتش می کشیم" و "بشار اسد تا ابد" و ... دژخیمان بعثی "بشار اسد" نهراسیدند؛ گول اصلاحات دروغین بشار اسد دیکتاتور را نخوردند و در توهمات و فرافکنی هایی که رژیم مافیایی و وابسته سوریه آنها را دفاع از آرمان فلسطین و "جبهه مقاومت اسلامی" می نامید، فرو نرفتند. در ابتدا تجمعاتشان به 50 نفر هم نمی رسید؛ خامنه ای قیام آنها را خارج از آنچه که بیداری اسلامی می نامیدش، دانست و بشار اسد آنها را تروریست و مزدور بیگانه و میکروب خواند؛ براستی دیکتاتورها چقدر بهم شبیهند! در ماههای آخر چقدر زیارت مرقد دختر امام حسین، به یاران قصاب سوریه می چسبید! روسیه و چین 3 قطعنامه شان را وتو کردند؛ در طول چندین دهه و در آخر، پول و سرمایه من ایرانی، آتشی شد که بر سر مردم سوریه فرو می ریخت و ناخواسته و خواسته، آبروی ایرانی های صلح دوست را خدشه دار کرد ... ولی گویا گره ای به سرنوشت دیکتاتور دمشق زده بودند! حسن نصرالله، جنایات همپیمان و یار دیرینش در حمص و دیگر نقاط سوریه، را نمی دید و یا نمیخواست که ببیند! شاید سوریه معرکه ای برای آشکار شدن ادعاها و واقعیات بود. دنیا پس از ماهها گرچه بی تفاوت بود، ولی بالاخره صدای مردم سوریه را شنید. در این میان عده ای طرف جنایتکار و شکست خورده تاریخ را گرفتند و عده ای هم اینگونه نبودند و منفعت طلبی صفت مشترک تمامشان بود. دهها هزار کشته و مجروح و زندانی و آواره دادند و امروز نیز همچنان سرافرازانه تا تغییر نهایی و سرنگونی رژیم "بشار اسد" یکی از ستونهای محور پلیدی، ایستاده اند ... بسوی آینده ای پر از "بیم" و "صد البته امید" برای کشورشان سوریه ... هیچ سیاستمداری گوی جادویی ندارد! مهره چینی و بازی شطرنج سیاست میتوانست انسانی تر از اینها باشد و آینده قابل پیش بینی نیست. چه برسد به ما که بعنوان افراد عادی، تنها نظاره گر رویدادها و بازی ها هستیم؛ آن چه با دروغ و فرافکنی و تزویر به عنوان جبهه "مقاومت اسلامی" از آن یاد میشد، عملا جبهه ای برای مقاومت در برابر ملت های خود شد؛ از تهران تا دمشق ... گلوله هایشان از یک جنس بودند ... چه زود ورق برگشت. آنهایی که بر روی ملت خود سلاح کشیدند و رسوا شدند. سرگذشت قذافی ها گویی پند آموز نبود. اگر حتی روزی باشد که به فکر آن چیزی که رخداد بیفتند، خواهند گفت "چرا بیشتر نکشتیم ..."