خبرنگاران آمریکایی از دست گروگانگیران 'طرفدار دولت' در سوریه فرار کردند

بی بی سی فارسی : سه خبرنگار شبکه آمریکایی ان‌بی‌سی، پس از پنج روز گرفتاری در دست گروگانگیران در سوریه، موفق شدند فرار کنند.

آنها روز دوشنبه (۲۷ آذر)، در حین جابجایی به مکان جدیدی به یک ایست بازرسی رسیدند که در کنترل مخالفان بود.

زمانی که مخالفان و گروگانگیران با یکدیگر درگیر شدند، خبرنگاران از فرصت استفاده کرده و فرار کردند.

در این درگیری دو نفر از گروگانگیران کشته شدند.

ریچارد اِنگل، خبرنگار بین المللی شبکه ان‌بی‌سی گفت که اعضای تیم توسط یک گروه تندرو شیعه ربوده شدند که احتمالا از دولت بشار اسد حمایت می‌کردند.

این خبرنگاران روز پنجشنبه (۱۳ آذر)، در پی ورود به ناحیه ای در شمال غربی سوریه ربوده شدند.

آنها برای ورود به سوریه از مخالفان کمک گرفته بوند.

شبکه خبری ان‌بی‌سی می‌گوید در زمان بازداشت دست و پا و چشم‌های خبرنگاران را بسته بودند و آنها را تهدید به اعدام کرده بودند.

آقای اِنگل بعد از آزادی درباره تجربه خود گفت: "ما تحت شکنجه فیزیکی قرار نگرفتیم و ما را نزدند، اما شکنجه روانی وجود داشت. آنها ما را تهدید به اعدام کردند. از ما می‌پرسیدند که می‌خواهیم کدام یک از ما را اول بکشند. وقتی که ما جواب نمی‌دادیم، اعدام‌های نمایشی اجرا می‌کردند."

آقای اِنگل از سال ۱۹۹۶ میلادی در خاورمیانه زندگی کرده و زبان عربی را به خوبی صحبت می‌کند.

وی می‌گوید گروگانگیرها خواهان مبادله وی و تیم خبری با چهار زندانی ایرانی و دو زندانی لبنانی بودند که توسط مخالفان دولت سوریه ربوده شده بودند.

وی گفت: " آنها ما را برای انجام این مبادله گروگان گرفتند. آنها به طور واضح از حمایت خود از دولت سوریه صحبت می‌کردند."

آقای اِنگل می‌گوید بعد از ورود به خاک سوریه، از ناحیه ای عبور می‌کردند که تصور می‌کردند در کنترل مخالفان قرار دارد اما ۱۵ مرد مسلح "از میان بوته‌ها بیرون پریده و وارد جاده شدند."

گروگانگیران، در حالی که ماسک‌های سیاه بر صورت داشتند، آنها را از خودرو بیرون کشیدند.

آنطور که آقای اِنگل می‌گوید به سمت دست کم یکی از محافظان همراه این گروه خبری تیراندازی شده و وی همانجا کشته شد.

با این حال به هیچ یک از اعضای تیم خبرنگاران آسیبی نرسیده و گروگانگیرها آنان را به یک خودرو دیگر سوار کردند و از محل بردند.

سکوت خبری

مسئولان شبکه خبری ان‌بی‌سی می‌گوید گروگانگیران هیچ تماسی با آنها نگرفته و باج نخواسته بودند.

این مسئولان به دلایل امنیتی ماجرای ربوده شدن اعضای تیم خبری را رسانه ای نکرده و خواهان سکوت خبرگزاری‌های دیگر شدند.

با این حال تعدادی از رسانه‌ها و کاربران توییتر موضوع ناپدید شدن خبرنگاران را پیش از فرار آنها مطرح کردند.

در سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹ میلادی، توافق مشابه ای میان خبرگزاری‌ها درباره ربوده شدن دیوید رودز، خبرنگار روزنامه نیویورک تایمز در افغانستان انجام گرفت.

دولت سوریه با وضع محدودیت های شدید خبری، مانع از پوشش اخبار مربوط به وقایع داخلی این کشور توسط رسانه های خارجی می شود و به همین دلیل بسیاری از خبرنگاران با کمک قاچاقچیان وارد خاک سوریه شده و با خطرهای زیادی روبرو هستند.

از آغاز درگیری‌ها چندین خبرنگار در حین پوشش خبری از سوریه جان خود را از دست داده اند.

ژیل ژاکییر، خبرنگار فرانسوی، رمی اوچلیک، عکاس و ماری کولوین، خبرنگار روزنامه ساندی تایمز از جمله این افراد هستند.

آنتونی شدید، خبرنگار روزنامه نیویورک تایمز نیز در مرز سوریه و ترکیه دچار حمله آسم شد و جان خود را از دست داد.

***

بزبان عربی - لینک ویدئوی مصاحبه ریچارد اِنگل با خالد ابو صلاح (از فعالان سوری) در یوتیوب

بزبان انگلیسی - ریچارد اِنگل ، پس از آزادی ؛ لینک ویدئو از یوتیوب شبکه ان بی سی

از دمشق ... با عشق

اگر "بوعزیزی" در تونس، با سوزاندن خود "بهار عربی" را جرقه زد، این کودکان شعار نویس درعا بودند که خشم پنهان از چندین دهه زندگی ننگین زیر سلطه خاندان اسد و انقلاب مردم سوریه را جرقه زدند. در آغاز، ملتی به پاخاسته هرگز از شعارهای "یا بشار اسد یا کشور را به آتش می کشیم" و "بشار اسد تا ابد" و ... دژخیمان بعثی "بشار اسد" نهراسیدند؛ گول اصلاحات دروغین بشار اسد دیکتاتور را نخوردند و در توهمات و فرافکنی هایی که رژیم مافیایی و وابسته سوریه آنها را دفاع از آرمان فلسطین و "جبهه مقاومت اسلامی" می نامید، فرو نرفتند. در ابتدا تجمعاتشان به 50 نفر هم نمی رسید؛ خامنه ای قیام آنها را خارج از آنچه که بیداری اسلامی می نامیدش، دانست و بشار اسد آنها را تروریست و مزدور بیگانه و میکروب خواند؛ براستی دیکتاتورها چقدر بهم شبیهند! در ماههای آخر چقدر زیارت مرقد دختر امام حسین، به یاران قصاب سوریه می چسبید! روسیه و چین 3 قطعنامه شان را وتو کردند؛ در طول چندین دهه و در آخر، پول و سرمایه من ایرانی، آتشی شد که بر سر مردم سوریه فرو می ریخت و ناخواسته و خواسته، آبروی ایرانی های صلح دوست را خدشه دار کرد ... ولی گویا گره ای به سرنوشت دیکتاتور دمشق زده بودند! حسن نصرالله، جنایات همپیمان و یار دیرینش در حمص و دیگر نقاط سوریه، را نمی دید و یا نمیخواست که ببیند! شاید سوریه معرکه ای برای آشکار شدن ادعاها و واقعیات بود. دنیا پس از ماهها گرچه بی تفاوت بود، ولی بالاخره صدای مردم سوریه را شنید. در این میان عده ای طرف جنایتکار و شکست خورده تاریخ را گرفتند و عده ای هم اینگونه نبودند و منفعت طلبی صفت مشترک تمامشان بود. دهها هزار کشته و مجروح و زندانی و آواره دادند و امروز نیز همچنان سرافرازانه تا تغییر نهایی و سرنگونی رژیم "بشار اسد" یکی از ستونهای محور پلیدی، ایستاده اند ... بسوی آینده ای پر از "بیم" و "صد البته امید" برای کشورشان سوریه ... هیچ سیاستمداری گوی جادویی ندارد! مهره چینی و بازی شطرنج سیاست میتوانست انسانی تر از اینها باشد و آینده قابل پیش بینی نیست. چه برسد به ما که بعنوان افراد عادی، تنها نظاره گر رویدادها و بازی ها هستیم؛ آن چه با دروغ و فرافکنی و تزویر به عنوان جبهه "مقاومت اسلامی" از آن یاد میشد، عملا جبهه ای برای مقاومت در برابر ملت های خود شد؛ از تهران تا دمشق ... گلوله هایشان از یک جنس بودند ... چه زود ورق برگشت. آنهایی که بر روی ملت خود سلاح کشیدند و رسوا شدند. سرگذشت قذافی ها گویی پند آموز نبود. اگر حتی روزی باشد که به فکر آن چیزی که رخداد بیفتند، خواهند گفت "چرا بیشتر نکشتیم ..."